زندانيان سياسی را فورا بايد آزاد کرد !  

درود به شما قهرمانان

.شمايی که تن به تحقير نداديد.

شمايی که بعد از 43 سال ترور، قتل، تجاور و تبليغات هر روزه درمقابل اين پوسيدگان تاريخ قهرمانانه، شجاعانه سر خود را بلند کرديد و فرياد زديد:

نه

من يک انسانم نه برده شما جنايتکاران مرتجع، و با فرياد نابود باد حجاب اجباری زنجيرهای بردگی خود را آتش زديد.

شما عزيزان، قهرمان، طلايه داران يک موج نوين هستيد. عزيزان، توجه کنيد اين يک غلو نيست، نگاه کنيد ببينيد اين سيستم جنايت کار با زندگی ميليارها انسان چکار کرده است در، به ادعای خودشان متمدن ترين کشورجهان، آمريکا، حق زنان را بربدن خودشان گرفته اند. درافکاراين

مرتجعان، زنان ماشين جوجه کشی محسوب می شوند. در لهستان، مجارستان وبسياری از کشورهای جهان هم همين موج سياه هست. درجهان ساخته اين پوسيده ها صنعت سکس و خريد و فروش بدن زن جزو سودمندترين صنعت هاست.

در اين زمان، در اين شرايط وحشتناک جهانی، شما شورشگران، شما قهرمانان عصر ما، شما دهه هشتادی ها، هزاران هزار بيرون آمديد و با قامت رسای خود، با مشتهای گره کرده خود، اميد رهايی را در قلب ميليونها نفردر جهان دوباره روشن کرديد... درود بر شما: چشم تمام زنان و همه ستمديده جهان به شماست، شما آغاز کننده موجی نوين در اين جهان کثيف هستيد، پايدار باشيد، جهان ازآن شماست.

عزيزان به پيش !

ساعت آن هست که قفس ها را بسوزانيم و پرنده گانمان را رها کنيم.

عزيزان، سپيده قليان ها، بهاره سليمانی يها، و شادی گيلک ها وصدها آغاز گر ديگر بايد در خيابانها با ما باشند. عزيزان دربندمان را بايد آزاد کنيم ! جای آغازگزان در بند زندان نيست در خيابان .هست.

ورزشکاران، هنرمندان ،وکلای شرافتمند به ياری مردم خيابان، در زندانها را بشکنيد.آتش بزنيد .اين سمبل های اسارت و تروررا.

کارزار قفس را بسوزان رها کن پرندگان را  

مهر 1401

PDF

تیم ما حدوداً ده نفره (از مدلین و سایر نقاط کلمبیا) برای حضور در فعالیت ها در مکانهای مختلف شهر پخش شدیم . ما با الهام از درخواست کمپین بین المللی اضطراری  (IEC)، قصد داشتیم وضعیت زندانیان سیاسی ایران، و همچنین معرفی کمپین بین المللی برای آزادی فوری زندانیان سیاسی ایران را به اطلاع عموم برسانیم. ما از هنرمندان خواستیم که فراخوان کمپین را امضا کنند و آن را به دیگران در سراسر جهان برسانند. ما از آنها خواستیم که در محکومیت سرکوب، شکنجه، زندان و ترور توسط جمهوری اسلامی ایران (IRI)، و همچنین در محکومیت تهدیدات و تحرکات جنگی امپریالیسم آمریکا و تحریم‌های اقتصادی آن که بر رنج وحشتناک ایران می‌افزاید، به ما بپیوندند. ما فراخوان کمپین بین المللی را به زبان های اسپانیایی، انگلیسی، پرتغالی و فرانسوی بین مردم پخش کردیم . برپایی یک نمایشگاه بزرگ با عنوان «قفس را بسوزان، رها کن پرندگان را !»  با مجموعه ای از 36 نمایشگر عکس واره(عکس ها را ببینید) و اکران مستند نسرین را برگزار کردیم.

ما در مورد تشدید حبس، شکنجه و اعدام هنرمندان، شاعران، مدافعان حقوق بشر، فمینیست ها، فعالان جنبشهای مدنی، فعالان محیط زیست و بسیاری از افراد دیگر توسط جمهوری اسلامی ایران صحبت کردیم و حکایت زندانی شدن اخیر فیلمسازان جعفر پناهی، محمد رسول اف و مصطفی آل احمد داشتیم.

استقبال گسترده از درخواست اضطراری

از همان ابتدا، ما از شاعران آفریقا، اروپا و آمریکای لاتین خواستیم که درخواست را امضا کنند و آن را منتشر کنند. پاسخ به طور کلی بسیارخوب و مثبت بود. بسیاری از وضعیت کنونی ایران بی اطلاع بودند. برخی از مردم از مواجهه با این کمپین در کلمبیا ابراز تعجب کردند و آن را الهام بخش یافتند.

مرد جوانی از تیم برگزارکننده جشنواره با شنیدن خبر فراحوان کمپین، با  لحن طعنه آمیزی پرسید: "این چه ربطی به کلمبیا دارد؟" در جواب گفتیم همه کسانی که خواهان عدالت هستند و آرزوی جهانی بهتر را دارند، باید همین حالا برای آزادی زندانیان سیاسی ایران متحد شوند. سپس ما را نزد مدیر جشنواره شعر برد تا به او بگوید این یک کمپین مهم است و آنها باید در مورد آن بدانند. سپس کارگردان مشترک با یک زن اهل   پرو صحبت کرد و گفت که آن را در بین دوستانش به ویژه ایرانی ها منتشر خواهد کرد

حدود 20 شاعر فراخوان کمپین را امضا کرده و  موافقت کردند آن را با دیگران به اشتراک بگذارند و اطلاعات تماس خود را گذاشتند. کی چینگونی، شاعر زامبیایی ساکن انگلستان، گفت که پس از امضای آن، صفحه وب سایت کمپین بین المللی  را خواند و آن را با دیگران از جمله تهیه کننده خود که یک ایرانی است به اشتراک گذاشت. به طور کلی، همه اعلام کردند که وضعیت وخیم ایران را می شناسند و در میان اکثریت، تمایل به شنیدن با حمایت واقعی را اعلام کردند..

در روزهای پایانی، دو نمایشگاه گرافیکی با چندین پرتره از زندانیان سیاسی ایران و نوشته‌های کوتاهی از پرونده‌های آنها، چند شعر از زندانیان ایرانی، فراخوان به زبان اسپانیایی و آگهی انگلیسی آن در نیویورک ریویو آو بوکز برگزار کردیم. ما همچنین یک بروشور از نقل قول باب آواکیان در مورد "دو منسوخ" داشتیم. این مراسم در دانشگاه آنتیوکیا و کازا فرهنگی لا پاسکاسیا در مرکز شهر مدلین برگزار شد. استاد "تاریخ هنر در زمان جنگ" که در گروه هنر دانشگاه آنتیوکیا تدریس می کرد، در راه کلاس خود توقف کرد تا با تعدادی از دانشجویانش نمایشگاه را ببیند. او گفت که نمایشگاه توجه او را به خود جلب کرد و از ما دعوت کرد تا در یکی از کلاس هایش صحبت کنیم.

مبارزه شدید بر سر انترناسیونالیسم در مقابل ناسیونالیسم

از سوی دیگر، علاوه بر برخی از بی‌تفاوتی ها مربوط به این ایده که «اینجا همه چیز در حال تغییر است» با دولت «چپ»، بسیاری از مردم کنجکاو بودند که چرا مردم در کلمبیا به طور فعال کمپینی را برای زندانیان سیاسی از یک کشور دیگر تبلیغ می‌کنند. این امر امکان بحث در مورد جنبه بسیار مهم این کمپین را فراهم کرد: انترناسیونالیسم. ما توضیح دادیم که این صرفاً برای ابراز همبستگی با کسانی که از سرکوب در ایران رنج می برند نیست، بلکه برای این است که هدف آنها را آرمان خود بدانیم. نقطه شروع ما چیزی نیست که «بر کشور ما تأثیر می گذارد» یا «مردم ما» به شیوه ای محدود ناسیونالیستی درک شوند. نقطه شروع ما باید انسانیت و کره زمین و مبارزه برای پایان دادن به ظلم و استثمار در تمام نقاط جهان باشد، نه فقط در کشور من.

اکثر مردم این سوالات را با نیت بد نمی پرسیدند، بلکه با نگرانی می پرسیدند. با این حال، در میان کسانی که با نیت بد سؤال می کردند، اتهاماتی مانند "به مشکلات کلمبیا اهمیت نمی دهند" وجود داشت. علاوه بر دفاع از ایران به‌عنوان بخشی از «بلوک کشورهای ضد امپریالیستی»، یکی از برگزارکنندگان جشنواره به کسانی که با شاعران صحبت می‌کردند به دلیل «سوء استفاده از فضای او» نزدیک شد. و یک استاد بازنشسته، از اعضای اتحادیه اساتید دانشگاه، از نگرانی ما نسبت به زندانیان سیاسی در ایران و مخالفت با تحریم های آمریکا علیه ایران انتقاد کرد. او گفت باید از رژیم اسلامی حمایت کنید زیرا این رژیم یک نیروی «مخالف امپریالیسم یانکی» است و «نمی‌توانیم فراموش کنیم که دشمن اصلی امپریالیسم آمریکای شمالی است». او همچنین اظهار داشت که اگرچه با رفتار با زنان در ایران موافق نیست، اما این "بخشی از فرهنگ آنها" است. ما با این مواضع اشتباه مواجه شدیم و پس از شنیدن استدلال های ما، استاد اتحادیه تصمیم گرفت که برود و نمایشگاه را ببیند.

بسیاری از این همکاران با برگزارکنندگان جشنواره که اعضای حزب قدیمی و غیرانقلابی «کمونیست» کلمبیا (PCC) هستند، وابستگی سیاسی دارند. استدلالات یکی از آنها چنین بود که «آمریکا کشوری است که اعتراضات در ایران را ترویج و تأمین مالی می کند»، «ایران بخشی از یک بلوک ضد امپریالیستی است»، «من شما را ندیده ام که از زندانیان سیاسی کلمبیا دفاع کنید» و غیره برای محاکمه. برای سانسور ما تقریباً تمام "روشنفکران چپ" اصلاح طلب، از جمله برخی از مدیران اتحادیه معلمان بوگوتا (ADE) که آشکارا جمهوری اسلامی ایران را ضد امپریالیست اعلام کرده اند، از همین موضع دفاع می کنند. آنها حتی در سال 2019 جشن تأسیس جمهوری اسلامی ایران را برگزار کردند.

این جشنواره فرصتی واقعی برای مبارزه با فرقه گرایی تنگ نظرانه و طفره رفتن برخی از روشنفکران "چپ" با نگرش های کوچک بود. این نیروها از حمایت ما از "دیگران" انتقاد می کنند و از ما می خواهند که خود را به مشکلات کشور "مان" (یعنی کلمبیا) محدود کنیم. این بار می پرسند چرا فقط ایران؟ مواقع دیگر می پرسند "چرا فقط فلسطین یا عراق یا افغانستان یا برزیل؟" یا می پرسند "چرا فقط زنان یا LGBT؟" یا "چرا فقط در جشنواره ها؟" یا "چرا فقط در دانشگاه ها؟" یا "چرا فقط در محله ها؟" و غیره! مبارزه برای تغییر طرز تفکر آنها که فردگرایی را به سطح دیگری می برد، ضروری است. در این مبارزه موفقیت هایی حاصل شده است.

به ما بپیوندید

جهان نمی تواند اجازه دهد کاری را که جمهوری اسلامی ایران از زمان تأسیس آن در سال 1979 انجام داده است،را ادامه دهد و همچنین نمی تواند اجازه حذف کامل نسلی از مغزهای منتقد شجاع و قدرتمند را بدهد. شجاعت و فداکاری توده‌ها و صدای وجدان باید پاسخ حمایت جهانی صریح در بخش‌های مختلف اجتماعی را دریافت کند. از این نظر، مهم است که هنرمندان، وکلا و روزنامه نگاران از فراخوان کمپین بین المللی استقبال کنند و فوراً آن را به همه راه های ممکن و در همه زمینه های ممکن منتشر کنند. همانطور که فراخوان می گوید: زندگی زندانیان سیاسی ایران در خطر است - ما باید همین الان اقدام کنیم!... به شکل خستگی ناپذیر.

15 آگوست 2022

بیش از چهل سال است که حاکمیت ابتدایی‌ترین حقوق زنان را نقض می‌کند و هر اعتراض و نافرمانی آنان را با تحقیر و خشونت سازمان‌یافته و پرونده‌سازی پاسخ می‌دهد. زنان که سال‌ها از خصوصی‌ترین تا عمومی‌ترین عرصه‌های زندگی خود را زیر سلطه‌ی فرهنگ و قوانین زن‌ستیز حاکمیت دیده‌اند، با تلاش‌های فردی و جمعی خود برای شکستن این فضا گام‌هایی برداشته‌ و راه‌هایی گشوده‌اند. اما این مبارزه‌ی دائمی، هیچ از خشونت عریان حکومت در برابر زنان نکاسته است.

روز هشتم مردادماه، حاکمیت برگ سیاه دیگری به کارنامه‌ی خود افزود و به سیاق بسیار بارهای دیگر به اعتراف‌گیری و دستکاری افکار عمومی روی آورد. در حالی که بی‌خبری از وضعیت سپیده رشنو، شاعر و نویسنده، به چهاردهمین روز رسیده بود، شبکه‌های خبری جمهوری اسلامی ویدئوی اعتراف‌ اجباری او را پخش کردند؛ شیوه‌ای که همواره به قصد بی‌اعتبار کردن اعتراض و ارعاب معترضان از جانب حکومت تکرار شده است: سرکوب‌شدگان را به ضرب و زور مقابل دوربین نشاندن و خفقان حاکم را به نمایش گذاشتن. اکنون اما خشم و واکنش گسترده‌ی مردم نشان داد که این حربه بیش از پیش از کار افتاده است.

پیش‌تر ویدئویی در فضای مجازی منتشر شده بود که نشان می‌داد یک «آمر به معروف» در اتوبوس به بهانه‌ی پوشش، به زنی پرخاش می‌کند و با اعتراض او و دیگر زنان حاضر در اتوبوس روبه‌رو می‌شود. او ضمن فیلمبرداری از زن معترض، تهدید می‌کند که فیلم را برای «سپاه» خواهد فرستاد. کمی پس از پخش گسترده‌ی این فیلم در شبکه‌های مجازی، مشخص شد آن زن، سپیده رشنو بوده و به دست مأموران امنیتی، بازداشت و به مکان نامعلومی برده شده است. همزمان رسانه‌های حاکمیت نیز دست به کارِ پرونده‌سازی و اتهام‌زنی شدند و این اعتراض را همچون بی‌شمار اعتراض دیگر، به «عوامل خارجی» نسبت دادند.

در ماه‌های اخیر اخبار بسیاری از این دست، با عبور از سد سانسور منتشر شده‌ است؛ اخباری که هم از فشار روزافزون بر زنان پرده‌ بر‌می‌دارد و هم ایستادگی و مقاومت آنان را آشکار می‌کند. حاکمیت ابزارهای قدیمی‌اش را احیا کرده است و مأمورانش به نام «پلیس امنیت اخلاقی» مشغول سرکوب بیش از پیش زنان و سلب امنیت آنان شده‌اند.

بستر این سرکوب اما پیش از این فراهم شده است؛ حاکمیت که دریافته در غیاب تشکل‌ها و نهادهای زنان، نقض حقوق «سپیده»ها و به حاشیه راندن صدای آنان آسان‌تر است، سال‌ها حق تشکل‌یابی زنان را نقض کرده و با پرونده‌سازی و بازداشت و زندان، عرصه را بر فعالان این حوزه تنگ کرده است.

کانون نویسندگان ایران ضمن دفاع از حق انتخاب پوشش، بار دیگر حمایت خود را از حق تشکل‌یابی زنان اعلام می‌کند و این بازداشت‌ها و پخش اعترافات اجباری‌ را ادامه‌ی سرکوب سازمان‌یافته‌ی زنان می‌داند. آزادی بی‌قید و شرط، حق سپیده رشنو و همه‌ی زندانیان سیاسی و عقیدتی است.

کانون نویسندگان ایران

۱۰ مرداد ۱۴۰۱

‍

در مورد مهران، وزیر بخش خاورمیانه و شمال آفریقا، جیمز کلورلی  claimed to a member of Parliament  ، در صحبت با یکی از نمایندگان مجلس مدعی شد  که مهران رئوف درخواست کمک کنسولی نکرده است. لیز تراس، وزیر امور خارجه در پاسخ به سوالی درباره پرونده مهران به طور ضمنی گفت که مهران درخواست کرده است پرونده او علنی نشود: « من باید به درخواست افراد مبنی بر مطرح نشدن علنی پرونده آنها احترام بگذارم. به همین دلیل است که ما به طور علنی فقط از افرادی که درخواست کرده اند نامشان ذکر شود نام می بریم.» (به  Guardian و IranWire  مراجعه کنید)

من به عنوان نماینده رسمی مهران به صراحت می توانم بگویم که هیچ یک از این گفته ها صحت ندارد.

خانواده و دوستان مهران به درستی به وزارت خارجه اطلاع دادند که باید پرونده مهران را با مقامات ایرانی در میان بگذارند تا آزادی او را تضمین کنند. آنها اعلام نکردند که پرونده او نباید علنی شود و از من به عنوان نماینده خود نام بردند. از آن زمان، من (و همچنین سازمان عفو بین‌الملل) با وزارت خارجه در تماس بوده‌ایم و آنها را تحت فشار قرار داده‌ایم تا هر کاری که ممکن است برای آزادی مهران انجام دهند.

(من از وزیر خارجه خانم لیز تراس هم می‌پرسم که چرا می‌گوید مهران نمی‌خواست پرونده‌اش علنی شود؟ مهران ماه‌ها پس از دستگیری‌اش در اکتبر 2020 در سلول انفرادی نگهداری شد و از داشتن وکیل مستقل حقوقی محروم شد. آیا هیچ مقام انگلیسی برای اطلاع از خواسته‌های مهران به ملاقات او رفت؟)

علیرغم ادعای وزارت خارجه پس از دستگیری او که: «ما به تمام تلاش خود برای حمایت از مهران و خانواده‌اش ادامه  داده و این پرونده را به دست عالیترین مقام مسئول خود می دهیم.» عفو بین‌الملل اعلام کرده است که هیچ اقدامی از جانب دولت بریتانیا برای مهران در ایران صورت نگرفته است.

پرونده‌های این پنج شهروند ایرانی-انگلیسی ممکن است یکسان نبوده باشد، اما همه آنها به‌طور غیرقانونی دستگیر و بدون تشریفات قانونی زندانی شده‌اند و هیچ ‌یک از آنها حتی چیزی شبیه محاکمه عادلانه و علنی را تجربه نکرده اند . همه تحت رفتارهای وحشیانه و غیرانسانی از جمله مواردی از شکنجه در سلول های انفرادی قرار گرفته اند. فقط کافی است روایت‌های دلخراش گاردین از زندانی شدن انوشه عاشوری Anoosheh Ashoori  و آکادمیسین بریتانیایی-استرالیایی کایلی مور-گیلبرت  Kylie Moore-Gilbert   را بخوانید تا متوجه بی‌عدالتی‌های غیرقابل تحملی شوید که اکنون علیه افراد دوتابعیتی و زندانیان سیاسی زندانی در ایران انجام می‌شود.

برخورد با مهران رئوف 65 ساله بطور خاص بسیار شدیدتر بوده است. عفو بین‌الملل او را زندانی عقیدتی معرفی کرده است که از 16 اکتبر 2020، صرفاً به دلیل استفاده مسالمت‌آمیز از حق آزادی بیان و اجتماع، از جمله حمایت از حقوق کارگران،به طور خودسرانه در زندان اوین تهران نگهداری می شود. عفو بین الملل خواستار آزادی فوری و بدون قید و شرط او شد.

در بولتن اقدام فوری سازمان عفو بین الملل در 5 نوامبر 2021، 5 November 2021 Urgent Action bulletin  در میان سایر موارد سوء استفاده، مشخص شد که مهران:

• در سلول انفرادی طولانی مدت نگهداری می شود.
• تحت شکنجه و سایر بدرفتاری‌ها از جمله تهدید به آسیب رساندن به او در صورت عدم همکاری و نگهداشتن او در اتاقی با چراغ‌های روشن 24 ساعته که باعث ناراحتی روحی او می‌شد.
• پس از یک محاکمه به شدت ناعادلانه، که در آن او و سایر متهمانش از حق دفاع کافی و ارتباط با وکیل خود قبل از اولین جلسه محاکمه در 28 آوریل محروم شدند. او در طول دادگاه از ملاقات با وکیلش منع شد و تنها در طول جلسات با وکیلش ملاقات کرد.

وضعیت مهران، از جمله توانایی او در برقراری ارتباط با دنیای خارج، به دلیل نداشتن خانواده نزدیک در ایران، همچنین این واقعیت دشوارتر شده است چرا که وکیل ایرانی اش نیز دستگیر و زندانی شد ( او اکنون آزاد شده است). جمهوری اسلامی فضای رعب و وحشت را به سراسر جامعه تحمیل کرده است و هر کسی که جرأت کند صدای زندانیان ایران و حقیقت شرایط آنها را به جهان خارج برساند، تهدید می کند.

من از دولت و وزارت امور خارجه انگلیس می‌پرسم: چرا هر کاری که در توان دارید انجام نمی‌دهید تا شهروندی را که مسئول آن هستید از این رفتار غیرانسانی، غیرقانونی و وحشیانه رها کنید، به‌ویژه اکنون که اختلاف مالی بین انگلیس و ایران حل شده است ؟

بیش از 100 اتحادیه کارگری، تشکل های کارگری، گروه های  طرفدار حقوق بشر در سراسر جهان خواستار آزادی مهران شدند.

برخلاف سکوت دولت انگلیس، بیش از 100 اتحادیه کارگری، سازمان کارگری و گروه حقوق بشری از سراسر جهان خواستار آزادی مهران شده‌اند. اعضای خانواده‌ها، افراد و سازمان‌های نگران، دوباره در سطح جهانی، به رفتار ایران با زندانیان اعتراض کرده‌اند. به عنوان مثال، در سپتامبر 2020، دانشگاهیان برجسته با انتشار «نامه‌ای سرگشاده درباره ادامه بازداشت افراد دوتابعیتی ایرانی» Open Letter on the Continued Detention of Iranian Dual-Nationals ، از ایران خواستند «تمام دوتابعیتی‌های بی‌گناهی را که خودسرانه در ایران بازداشت می‌شوند آزاد کند و به بی‌عدالتی علیه آنها و خانواده‌هایشان پایان دهد.»

در بهار 2021، یک درخواست اضطراری «زندگی زندانیان سیاسی ایران در خطر است – ما باید همین الان دست به اقدام بزینم!» The Lives of Iran’s Political Prisoners Hang in the Balance – We Must ACT NOW! خواستار آزادی همه زندانیان سیاسی ایران، از جمله «اتباع دوتابعیتی از اروپا، استرالیا و ایالات متحده… که در «بند سیاسی» زندان بدنام اوین در تهران، بازداشت هستند». با ذکر یک نمونه از مهران رئوف. این درخواست اضطراری توسط نزدیک به 3500 نفر از 40 کشور جهان (از جمله آلمان، فرانسه و انگلیس) از جمله زندانیان سیاسی سابق، برندگان جایزه نوبل شیرین عبادی و جودی ویلیامز و صداهای وجدان برجسته از جمله کورنل وست، نوام چامسکی، گلوریا استاینم، دانیل السبرگ، آریل دورفمن و ریموند لوتا، امضا شده و به صورت آگهی تمام صفحه در پشت جلد شماره تابستان2021  Summer 2021 issue of the prestigious New York Review of Books منتشر شد. سایر امضاکنندگان شامل شری ایزدی، همسر انوشه عاشوری، دختر او الیکا و پسر او آریان؛ مریم کلارن، دختر ناهید تقوی، تبعه ایرانی- آلمانی زندانی، و همچنین جنبش حمایت از زندانیان سیاسی قفس را بسوزان/رها کن پرندگان را، Burn the Cage/Free the Birds  هستند. درخواست اضطراری به فارسی، ترکی، فرانسوی، اسپانیایی و آلمانی ترجمه شده است.

من به این تلاش‌ها و تلاش‌های دیگر درود می‌فرستم و از طرف مهران رئوف مجدداً تقاضا می‌کنم: دولت انگلیس و وزارت خارجه انگلیس برای کمک کامل کنسولی به مهران رئوف گام‌های فوری بردارند و از جمهوری اسلامی ایران بخواهند که او را فورا آزاد کند.

همچنین از همه مردم عدالتخواه می‌خواهم که با دولت انگلیس تماس گرفته و از دولت انگلیس می‌خواهم تا برای آزادی شهروندان زندانی انگلیسی مهران رئوف، مراد طاهباز و شهرام شیرخانی هر آنچه در توان دارد انجام دهد.

الیزابت تراس، وزیر امور خارجه

ایمیل: elizabeth.truss.mp@parliament.uk

تلفن: +44 01842 766155

به: الیزابت تراس، Elizabeth Truss, House of Commons, London, SW1A 0AA ، بنویسید.

توییتر @trussliz

وزارت خارجه / FCDO

ایمیل: fcdo.correspondence@fcdo.gov.uk

تلفن: +44 02070 085000

ارسال به   King Charles Street, London, SW1A 2AH, United Kingdom

توییتر @FCDOGovUK

***

تماس: ستار رحمانی

ایمیل: satarahmani@hotmail.com

موبایل: +44 7757 593255

کمپین اضطراری بین المللی برای آزادی زندانیان سیاسی ایران: Press@FreeIransPoliticalPrisonersNow.org

توییتر @IranPrisonEmerg

اورست می‌گوید:« حبس دو تابعیتی ها، نامشروع بودن جمهوری اسلامی ایران و دستگاه سرکوبگر آن را برملا می‌کند. آزادی نازنین و انوشه قدرت اعتراضات را نشان می‌دهد:  مبارزه اعضای خانواده، افراد با وجدان و سازمان‌های مختلف در سطح جهان بخصوص و مسئله مذاکرات برجام و مانورهای دولت های درگیر برای آزادی آنها تلاقی پیدا کرد. اما ما دیگر دو تابعیتی ها یا صدها زندانی سیاسی را که هنوز از سیاه چال های ایران رها نشده اند را فراموش نمی کنیم!»

این لحظه پژواک فریاد های جهانی برای آزادی حداقل 17 زندانی دوتابعیتی باقیمانده و برای همه زندانیان سیاسی ایران است که زندگی آنها در خطر است از جمله با امضا و انتشار فراخوان اضطراری کمپین..به گفته عفو بین الملل، مرگ اخیر شکرالله جبلی زندانی 82 ساله ایرانی- استرالیایی پس از ماه ها شکنجه و ممانعت از مراقبت های پزشکی بر این واقعیت فوری تاکید می کند.  

نازنین زاغری رتکلیف در کنفرانس مطبوعاتی پس از آزادی خود خواستار آزادی بقیه زندانیان شد و گفت: « دیگر دو تابعیتی‌ها، اعضای گروه‌های مذهبی، یا زندانیان عقیدتی و افراد زیادی هستند که نامشان را نمی‌دانیم  که در زندان های ایران رنج می‌برند... » او ادامه داد:بدون آزادی آنها "معنای آزادی هرگز کامل نخواهد شد."

الیکا عاشوری، دختر انوشه عاشوری و یکی از امضاکنندگان کمپین اضطراری، به گاردین می‌گوید:«هنوز هم افراد دوتابعیتی دیگری در بازداشت هستند. تا زمانی که به علت اصلی این مشکل نرسیم، نمی‌توانیم از وقوع این موارد در آینده جلوگیری کنیم.»

دیگر زندانیان دوتابعیتی ایران و بریتانیا باید همین حالا آزاد شوند! چرا وزیر خارجه انگلیس از صحبت در مورد پرونده مهران رئوف خودداری می کند؟

فوریت این وضعیت با این واقعیت برجسته می شود که سه شهروند ایرانی-بریتانیایی زندانی، مهران رئوف فعال کارگری، مراد طاهباز فعال محیط زیست و شهرام شیرخانی  وکیل– با وجود نامشروع بودن تاکنون به طور سوال برانگیزی از معامله منعقد شده بین جمهوری اسلامی ایران و دولت بریتانیا کنار گذاشته شده اندعلیرغم نامشروع بودن زندان و شکجه آنها .

دولت بریتانیا در ابتدا مدعی شد که مراد که مبتلا به سرطان است به عنوان بخشی از این معامله آزاد خواهد شد. با این حال او دوباره دستگیر و زندانی شد و اکنون اودر اعتراض به این وضعیت در اعتصاب غذا به سر می برد، حتی با وجود صحبت هایی که وجود دارد ممکن است به زودی دوباره آزاد شود.

لیز تراس، وزیر امور خارجه بریتانیا در اظهارات خود درروزنامه گاردین در این هفته  « داوطلبانه هیچ سخنی در مورد مهران  رئوف نکرد این به این معنی است که او هرگز بخشی از مذاکرات بر سر بدهی نبوده است»، و همچنین جو اتکینز-پوتس، فعال عفو بین‌الملل،بسیار نگران این بود از اینکه مهران کنار گداشته شده  و اینکه « او قربانی بازداشت خودسرانه شده است.»

به گفته  دالی ویل سخنگوی کمپین اضطراری: «لیز تراس به خوبی می‌داند که رئوف خانواده نزدیکی در داخل ایران ندارد، وکیل او در بریتانیا در سال ۲۰۲۱ به طرز غم‌انگیزی درگذشت و وکیل او در ایران زندانی است با این حال، او وانمود می کند که این فقط مربوط به درخواست او یا یکی از اعضای خانواده است که مستقیماً از وزارت خارجه بریتانیا درخواست کنند. همچنین نگاه کنید به متن «چه کسی برای مهران رئوف صحبت خواهد کرد؟» ( ایران وایر، 17 مارس)

این  توهین آمیز است و بر حقیقت تحلیل درخواست اضطراری تأکید می کند که در حالی که دولت های جهان - اعم از آمریکا و انگلیس یا جمهوری اسلامی - از منافع ملی خود پیروی می کنند،«مردم ایالات متحده و ایران همراه با مردم دیگر جهان، ما منافع مشترک خود را داریم و به عنوان بخشی برای رسیدن به دنیای بهتر، می باسیت برای آزادی زندانیان سیاسی ایران متحد شویم»

به قول مریم کلارن، که کمپین #FreeNahid را برای مادر زندانی خود ناهید تقوی سازماندهی کرده است، به کمپین اضطراری گفت:« این مایه شرمساری است که آزادی نازنین و انوشه به رابطه بین بریتانیا و جمهوری اسلامی ایران بستگی دارد من عمیقا سیاست های هر دو دولت را محکوم می کنم.  یکی شکنجه می کند، دیگری شکنجه را تائید می کند و در نهایت، هر دو در راستای منافع ملی خود عمل می کنند. نازنین و انوشه اکنون تا حد زیادی به دلیل مبارزات خستگی ناپذیر خانواده هایشان و افرادی که به زندانیان سیاسی اهمیت می دهند، آزاد شده اند ."

زندگی زندانیان سیاسی ایران در معرض خطر است - ما باید همین الان اقدام کنیم!.

این کمپین اضطراری برای زندانیان سیاسی  ایران که سال گذشته در ایالات متحده راه اندازی شد، بیان می کند که "یک کمپین وحشیانه دستگیری، شکنجه و اعدام اکنون در ایران در حال انجام است" و هشدار می دهد که "جان و حیثیت صدها زندانی سیاسی در خطر قریب الوقوع و مرگبار است و همه کسانی که برای عدالت ایستاده اند و آرزوی جهانی بهتر را می طلبند باید همین حالا برای آزادی زندانیان سیاسی ایران متحد شوند."

به طور قابل توجهی و منحصر به فرد، به ویژه در پرتو مذاکرات برجام، کمپین اضطراری اقدام فوری از ایران می‌خواهد که زندانیان سیاسی خود را آزاد کند و ایالات متحده از تهدید یا مداخله در ایران خودداری کند، و تحریم‌ها را ملغا کند.

این فراخوان توسط بیش از 3000 نفر از 40 کشور از جمله آلمان، بریتانیا و فرانسه تایید شده است. امضاکنندگان شامل زندانیان سیاسی سابق ایران، بستگان زندانیان فعلی، کارزار قفس را بسوزان/رها کن پرندگان را، و صداهای وجدان برجسته از جمله شیرین عبادی، کرنل وست، نوام چامسکی، گلوریا استاینم، آریل دورفمن، جودی ویلیامز، دانیل الزبرگ، جودیت باتلر و ریموند لوتا هستند، و به عنوان یک آگهی در پشت جلد شماره تابستان 2021 مجله نیویورک ریویو آو بوکز منتشر شد و به فارسی، ترکی، فرانسوی، اسپانیایی و آلمانی ترجمه شده است.

بدیهی است نظام های ناقض حقوق بشر به دلیل واضح و روشن ” جنایت علیه منزلت انسانی” حقانیتی نداشته و سزاوار تمکین و احترام نیستند و نافرمانی مدنی از فرامین و قوانین ضد انسانی، حرکتی مدنی، مسالت آمیز و به سوی صلح است.

آرا صادره علیه خود را نمی پذیرم و اکنون در ششمین روز غیبت و تمرد از بازگشت به زندان هستم و متاسفانه دیروز نامه ای مبنی بر توقیف اموال وثیقه گذارم را دریافت کرده ام که نشان از ضعف نهادی دارد که به جای تحقق عدالت به ستیز با آن بر پاست.

تا جایی که نافرمانی و تمرد و عدم تمکین از بازگشت به زندان موجب مصادره اموال وثیقه گذارم نگردد، از دستور دادستان برای بازگشت به زندان سرپیچی خواهم کرد

نافرمانی مدنی

نرگس محمدی

تهران

‍
به دلیل همین وضعیت، با کمک وکیل پرونده، جناب آقای رئیسیان، برای گرفتن مرخصی استعلاجی، که حق بدیهی و مسلم زندانی با وضعیت سلامتی مخاطره‌آمیز است، اقدام کردیم. پس از تلاش و اصرار فراوان، قاضی پرونده که با ارجاع به مرخصی پیشین، مدعی بود سپیده استحقاق مرخصی را ندارد و از خطوط قرمز عبور کرده است، در نهایت پذیرفت که پای برگه‌ی مرخصی را امضا کند.
ماراتن ادامه داشت: از یافتن وثیقه تا پیدا کردن کارشناس و طی کردن کارهای اداری؛ همه و همه انجام شدند و در لحظه‌ی آخر گفتند که مرخصی نمی‌دهند. به همین سادگی، جان سپیده و امیدهای خانواده، گروگان دستگاه قضا شد تا بتوانند نشان دهند که قدرتمندند.
قدرتمندانی که افشاگری در مورد شکنجه و آزار و اذیت زنان در زندان بوشهر را خط قرمز می‌دانند و ذره‌ذره آب شدن سپیده در زندان را قدرت.
در آستانه‌ی روز جهانی زن، جان سپیده‌ی ما هنوز در خطر است...=

‍

مادرم ۷ ماه از این یک سال را در سلول های انفرادی سرد و ۱۰۰۰ ساعت بازجویی گذراند و در زندان مبتلا به کرونا شد و به او اجازه مرخصی ندادند، همه اینها تنها به یک دلیل، به خاطر افکار و عقاید و پژوهش کردن.

ناهید دغدغه مردم را دارد. دغدغه زنان، کارگران و مردم زحمتکش، دغدغه محیط زیست و علیه سرکوب و علیه جنگ های بی انتها در خاورمیانه و همه ستم هایی که به مردم روا می شود. رژیم ایران ناهید و دوستانش را به خاطر گفتگو در خانه و کافه و پارک و اعتراض به شرایط بد مردم زندانی کرده است.

در چهل روز گذشته مقامات به مادرم خبر دادند که به خاطر وضعیت بد جسمی اش   می تواند به مرخصی برود. خانواده ما ظرف دو روز وثیقه را آماده کرد ولی خبری از مرخصی نشد!!! همانطور که می دانید مادرم دو تابعیتی است و من در اینجا اعلام می کنم که دستگیری مادرم به خاطر افکارش بوده است و اجازه نخواهم داد که او به مهره بازی کثیف دولت های آلمان و ایران برای معاملات و بده بستان هاشان تبدیل شود.

مریم کلارن ۱۶ اکتبر ۲۰۲۱

ارسال شده در اینستاگرام توسط "قفس را بسوزان"

به روز رسانی کامل را به انگلیسی در اینجا بخوانید